مدح و مرثیۀ امام حسن مجتبی علیه‌السلام
آنـان که بـا کـریـم و کـرم آشـنـا شدند دلــدادۀ هــمـیـشـگـی مـجـتـبـی شـدنـد آنان که خاکِ پای حسن شد نصیبشان تنها به لطف یک نظرش کـیـمیا شدند تنها نه دوستان که در آن شهر، دشمنان در آسـتـان او هـمـه حـاجـت‌روا شدند باب کرم به یمن وجودش گـشـوده شد درهای بـسـته با مـددش زود وا شـدند حـال کـبـوتـرانِ حـرم نانـوشـتـنی‌ست تـا در حــوالــیِ حــرم او رهـا شـدنـد حــاتــم‌تــریـن اهــالــی آبـــادی کــرم مبـهـوت این کـرامـت بی‌انـتـهـا شدند! بی‌شک به پادشاهی و عزت رسیده‌اند آنان که در طواف حـریمش گـدا شدند میراث او غم است و در انبوه غربتش خوشبخت مردمی که به غم مبتلا شدند از شـدت غـریـبـیِ تـنـهـا تـریـن امــام عـمری تـمام زمـزمـه‌ها بی‌صدا شدند |